Verslag Marathon Eindhoven

18/10/2012 door Jess 2 reacties

De marathon van Eindhoven was voor mij niet dezelfde uitdaging als bij mijn vorige marathons. Ik had ten eerste veel minder gericht getraind: nauwelijks tempotrainingen, specifieke heuveltrainingen, … Ik wilde hem “gewoon” uitlopen dus concentreerde ik me vooral op de lange duurlopen: als ik 35km kon lopen, zou 42km ook wel lukken. Toen strooide een ongelukje tijdens de trail “La porte des Ardennes” roet in het eten. Wat mijn langste duurloop van 35km moest worden; werden 15 heerlijke kilometers en dan fataal “oep m’n bakkes”. Oftewel: ik ging door mijn enkel en lag plots op de grond. Dat het onmogelijk was verder te lopen, was redelijk snel duidelijk.

Sindsdien liep ik niet veel meer. Ik stond wel eens 3u met Dillie op een crosstrainer; om toch die conditie te behouden en natuurlijk was er ook de Ecotrail. Maar verder liep ik nauwelijks, om mijn enkel zo goed mogelijk te laten genezen. De Ecotrail was een opsteker! Ik had amper iets gevoeld aan mijn enkel! Ik vermoedde dat de marathon wel zou lukken ondanks dat mijn enkel nog dik was; maar ik liet hem voor de zekerheid toch intapen.

Zondag was het dan D-day. Het zou Dillie’s eerste marathon worden en Edith had ook al jarenlang geen marathon meer gelopen; dus zetten we ons bij de pacers van 4u30; kwestie van het lekker relax te kunnen aanpakken.

Wat daarna volgde was voor mij toch wel heel bizar. Ten eerste: ik voelde niets van mijn enkel. Ten tweede: ondanks de weinige kilometers die ik liep; bleef ik eigenlijk behoorlijk vlot lopen. Toegegeven, na 30km voelde ik mijn benen ook wel. Maar het ging verbazingwekkend goed. Dillie zag meer af, mede doordat ze pijnlijke longen had. Ze was de weken voordien nog flink ziek geweest. Vanaf 28km moesten we de pacers dan ook lossen en kreeg ze het steeds moeilijker. Haar beentjes weigerden dienst. Toch heeft ze doorgezet, puur op karakater!

En ik? Ik genoot van de sfeer, van alle aanmoedigingen van de supporters, van het zonnetje, … En ik was weer eens ontzettend trots op mijn lichaam! Mijn lichaam, dat er toch weer in geslaagd is deze marathon tot een goed einde te brengen, ondanks een blessure en minimale training.